γονείς είμαστε…λάθη κάνουμε!!!

Ο ρόλος του γονιού δεν διδάσκεται. Ούτε αναλαμβάνουμε τον ρόλο μας με εγχειρίδιο χρήσης ή πρωτόκολλό δράσης. Ως γονείς το μόνο που θέλουμε για τα παιδιά μας είναι το καλό τους. Απλά γονείς είμαστε, που όμως … λάθη κάνουμε!!!

Όλες μας οι αποφάσεις και οι αντιδράσεις βασίζονται στο τι πιστεύουμε ότι θα ήταν το καλύτερο για αυτά. Σε αυτό το σημείο κρύβεται και ο μεγαλύτερος κίνδυνος που μπορεί τελικά να μας απομακρύνει από τον αρχικό μας στόχο, το καλό.

Όταν κάνουμε σημαία μας “εγώ ξέρω το καλό σου…” τότε μάλλον προκαλούμε τα παιδιά να βγάλουν τον χειρότερο εαυτό τους. Είναι σχεδόν αδύνατο να μας ακούσουν και να ακολουθήσουν απλά τις οδηγίες μας . Όσο απίστευτο και αν μας φαίνεται ηχούν περισσότερο με στρατιωτικά παραγγέλματα παρά για κάτι που κρύβει τρυφερότητα και αγάπη. Αποτέλεσμα είναι να προκαλούμε τις αντικοινωνικές συμπεριφορές των παιδιών μας.

Και ναι κάνουμε αντικοινωνικά τα παιδιά μας !!!

Για το “καλό τους” πέφτουμε δυστυχώς σε παγίδες:

1: δεν βάζουμε όρια.
Αντί να κάνουμε ξεκάθαρα τα όρια μας και το τι επιτρέπουμε και τι όχι από τις συμπεριφορές τους, προκαλούμε την εγωιστική, εγωκεντρική συμπεριφορά τους, ή να φαίνονται μαλθακά, άπληστα, ή αδιάφορα. Μπορεί να νομίζουμε ότι τα όρια είναι ¨κακά” ή ότι περιορίζουν την ελεύθερη έκφραση των παιδιών, όμως αν δεν προσδιορίσουμε τι είναι αποδεκτό και τι μη αποδεκτό στα παιδιά, κινδυνεύουν αν μπλέξουν σε μη επιθυμητές καταστάσεις λόγω της άγνοιας τους.

2: δεν θέτουμε συνέπειες.
Αποτυγχάνουμε να δώσουμε στο παιδί κάποια ουσιαστική συνέπεια (και όχι τιμωρία!) για αυτές τις κακές συνήθειες και συμπεριφορές που παρουσιάζει.
Θεωρούμε πολλές φορές ότι θα είναι βλαβερό να επωμιστεί τις συνέπειες, αλλά είναι στην πραγματικότητα είναι πιο επιζήμιο να μην τις αναλαμβάνει καθόλου. Στερούμε το παιδί από την ευκαιρία να μάθει από τα λάθη του και να διορθώσει τη συμπεριφορά του.
Σε συνδυασμό με την έλλειψη ορίων, η απουσία των συνεπειών οδηγούμε το παιδί να μεγαλώσει χωρίς την αίσθηση του σωστού και του λάθους, ή να αισθανθεί τύψεις για το ότι συμπεριφέρθηκε άσχημα.

3: σβήνουμε τις ακατάλληλες αντιδράσεις.
Αρκετά συχνά μειώνουμε ή βρίσκουμε “χαριτωμένα” κάποια περιστατικά ενοχλητικής, εγωιστικής, παρορμητικής, καταστροφικής, σκληρής ή ανόητης συμπεριφοράς του παιδιού.

Αρνούμαστε να δεχτούμε ότι τα παιδιά μας μπορεί να συμπεριφέρονται άσχημα

Θα πρέπει να σταματήσουμε να τα εξιδανικεύουμε και να δούμε ότι τα αγγελούδια μας είναι ικανά να συμπεριφέρονται άσχημα, και είναι δουλειά μας είναι να τα καθοδηγήσουμε σωστά. Εάν ως γονείς παραμείνουμε σε αυτήν την κατάσταση άρνησης, τότε το μόνο που κάνουμε είναι να στερούμε στα παιδιά αυτή την καθοδήγηση που χρειάζονται.

4: δεν μεταφέρουμε αξίες.
Η αλήθεια είναι ότι “επιβαρυνόμαστε” ως γονείς να μάθουμε στα παιδιά μας το ήθος, την ηθική, τη συμπόνια, την ενσυναίσθηση, την καλοσύνη ακόμα και την αυτοπειθαρχία.
Ζούμε όμως σε έναν σχετικά ηθικά κόσμο. Όταν αδυνατούμε να διδάξουμε τα παιδιά μας να είναι καλοί άνθρωποι και να κάνουν το σωστό, όχι γιατί δεν ξέρουμε ή δεν θέλουμε, αλλά γιατί χανόμαστε εύκολα μέσα στην σχετικότητα του κόσμου μας, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να επιτρέψουμε να επηρεάζονται από τους συνομηλίκους τους, τα μέσα ενημέρωσης το διαδίκτυο.

5: παρέχουμε ακατάλληλη “προστασία”.
Προσπαθούμε να προστατέψουμε το παιδί μας από τυχόν συνέπειες της “αθώας” ή σοβαρής κακής συμπεριφοράς του, όπως ψέματα, εξαπάτηση, κλοπή, εκφοβισμό, να πληγώνει τα ζώα ή κάνει κακό σε άλλους ανθρώπους, θεωρώντας ότι απλά του δίνουμε μια ακόμα ευκαιρία να μην το επαναλάβει.
Όταν «προστατεύουμε» το παιδί με αυτόν τον τρόπο, στην πραγματικότητα, το εγκαταλείπουμε. Τα παιδιά συνεχώς μαθαίνουν και μεγαλώνουν γρήγορα και εμείς ενισχύουμε το μήνυμα ότι  δεν χρειάζεται να εξετάσει ποτέ τις συνέπειες της συμπεριφοράς τους προς σε άλλους. Ο χαρακτήρας τους εξελίσσεται τόσο γρήγορα είτε θετικά είτε αρνητικά!

6:Δεν υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης.
Στην προσπάθεια να οικοδομήσουμε την αυτοεκτίμηση του παιδιού αναφέρουμε συχνά πυκνά πόσο «καλύτερο» είναι από όλους τους άλλους, πόσο αξίζει περισσότερο από όλους τους άλλους. Προσοχή, γιατί η συνεχής κολακεία θα δημιουργήσει ένα παιδί εγωκεντρικό και ιδέες μεγαλομανίας.

Ο καλός αυτοσεβασμός κάνει ένα παιδί με σιγουριά, η κολακεία κάνει έναν ενήλικα μεγαλομανή.

Οι παραπάνω παγίδες μας οδηγούν να μεγαλώσει το παιδί μας πιστεύοντας ότι είναι ανώτερο από όλους τους άλλους, να έχει πολύ μικρό ενδιαφέρον ή ενσυναίσθηση για οποιονδήποτε άλλον και να είναι εξαιρετικά στραμμένο μόνο γύρω από τον εαυτό του. Αργότερα ως ενήλικα δεν θα σέβεται τους κανόνες και θα νιώθει ότι θα πρέπει οι άλλοι να είναι σε θέση να κάνουν ό, τι θέλει, όποτε θέλει, προκειμένου να αποκτήσει ό, τι θέλει, χωρίς καμία συνέπεια.